Op zoek naar Borat…
In search of Borat…
Op zondag 6 juli worden we aan de Kazachse grens lachend aan “onze” WK-nederlaag herinnerd. Volgens de rokende douanier hadden de Kazachen die Argentijnen wel op de knieën gekregen. Maar waar waren zij dan op het WK?
Terwijl ik in een muf kantoortje verklaar dat we niets aan te geven hebben en dit minutieus wordt opgetekend, opent Lies de autodeuren voor een snuffelendedrugshond. Een nukkige douanier checkt vlug ons huisje. Dit is waarschijnlijke de eerste “onvriendelijke” grenswachter die we op onze reis tegenkomen. Ons hoor je in ieder geval niet klagen over de grensovergangen op onze reis: relatief korte wachttijden, vriendelijke “bediening”, weinig controle (hadden we dat vooraf geweten…;-)
Al bij al komen we opnieuw makkelijk een land binnen. Dit wordt bovendien het meest oostelijke punt van deze trip. In onze originele planning stond Mongolië ook op de agenda, maar het bezoek aan dat land hebben we vrij snel geschrapt, toen we in de mot kregen dat we minder snel vooruitkwamen dan eerst gepland. We noteren het voorlopig op ons nieuwe “te bezoeken landen voor een volgende reis”-lijst.
On Sunday 6th July we are reminded of “our” world cup defeat smilingly. According to the smoking customs officer the Kazakh team would have got the Argentinians on their knees. But do remind me… where were they at the world cup?
While I’m stating that we have nothing to declare in a stuffy office and this being noted down meticulously, Lies is opening the car doors for a sniffer dog. A moody officer quickly checks our house. This is probably the first “unfriendly” border guard we encounter on our trip. You will not hear us complain about the border crossing during our journey: relatively short waiting times, nice ‘service’, only rough checks (if we had only known…), …
All in all, we enter the country easily again. Moreover, this is the most eastern part of our trip. In our original planning we had Mongolia on the agenda, but we crossed out the visit to that country fairly quickly when we noticed that we were getting on much more slowly than expected. We have entered it in our “countries to be visited during next trip” list for now.
Hier beginnen we als het ware aan onze terugreis. We rijden richting Almaty, maar raken er niet voor het donker wordt en we overnachten langs de weg aan de oever van een klein riviertje. Op maandagochtend kruipen we vroeg van onder de veren, want we willen vroeg in de voormalige hoofdstad aankomen. We moeten namelijk naar de vreemdelingenpolitie om ons te registreren. Vreemd genoeg is er weinig verkeer op maandagmorgen en we vinden makkelijk een goede parkeer- en slaapplaats in het stadscentrum. We haasten ons tot bij het politiekantoor en zijn zowel verbaasd als verheugd dat er geen (lange) wachtrij voor de deur staat. Logisch als je er dan op wordt gewezen dat de president vandaag zijn 75e verjaardag viert en de man hiervoor ook zijn ambtenaren een dagje vakantie gunt. We mogen morgen terugkomen.
Tot 1991 was Almaty de hoofdstad van Kazachstan. Toen besliste de president dat het tijd werd om “iets luxueuzer te gaan wonen” in Astana. Grote toeristische troeven vinden we niet echt in de stad. Voor het eerst sinds lang slenteren we door een “Europese” winkelwandelstraat.
De stad heeft zich kandidaat gesteld om in 2022 de Olympische Winterspelen te organiseren. Overal in de stad hangen hiervoor al vlaggen op en ’s avond is er zelfs een officiële voorstelling. Wat er gezegd wordt, is voor ons niet duidelijk. Maar de mensen zijn in ieder geval enthousiast ;-).
Here we start our return trip as it were. We drive towards Almaty, but do not reach it before sunset, so we spend the night along the way near a small river. On Monday morning we rise early as we want to arrive early in the former capital. We have to go to the immigration police to register. Strangely enough there is not a lot of traffic on this Monday morning. We easily find a nice parking and sleeping spot in the city center. We rush to the police office and are both surprised and pleased to see that there is not a (long) queue. And it’s logical considering today the president is celebrating his 75th birthday and he gave his ‘servants’ a day off. We can come back tomorrow.
Until 1991 Almaty was the capital of Kazakhstan. Then the president decided that it was time to go and live “slightly more luxuriously” in Astana. We don’t really find big touristic assets in the town. For the first time in a long time we stroll through a “European”(-like) shopping street.
The city has filed its application to organize the Olympic Winter Games in 2022. Everywhere there are flags as reminders and in the evening there is evening an official presentation. It’s not completely clear to us what they are talking about, but the people seem to be enthusiastic about it.
Zuid-Kazachstan / South-Kazakhstan
Almaty
Almaty: lokale horeca / local restaurant
Almaty 2022
Op dinsdag 8 juli wagen we een nieuwe poging om ons als toerist in Kazachstan te registreren. We volgen een Israelisch reispaar om de nodige kopieën van onze visums te nemen. Vreemd genoeg betalen zij meer voor de papieren dan wij. We hadden verwacht dat we minstens nog een volledige dag in Almaty zouden moeten doorbrengen, om op onze registratiepapieren te wachten, maar in het kantoor van de vreemdelingenpolitie moeten we slechts 30 minuutjes wachten. En alhoewel het Israelische koppel hun aanvraag voor ons indient, krijgen wij het sneller terug. Toch wat verborgen racisme?
Na deze snelle verwerking van de bureaucratische papiermolen zijn we maar wat blij dat we kunnen verdertrekken. Het kompas wijst naar het noorden en we zien langzaam het hooggebergte in onze spiegels verdwijnen. We belanden in de hete Kazachse steppe. Een lichtpunt is dat de weg die we kozen voor ons goed berijdbaar is. We cruisen bijna aan de oevers van het Balkhashmeer. Dat is het grootste meer van Centraal-Azië. Overnachten langs het water zit er helaas niet in. Tussen de weg en het meer werden treinsporen neergelegd en ligt nog een zanderige bufferzone.
On Thursday 8th July we try again to register as a tourist in Kazakhstan. We follow an Israeli couple to get the necessary copies of our visas. Strangely enough they pay more for the papers than we do. We had expected to have to spend another full day in Almaty waiting for our registration slips, but in the immigration police office we only need to wait for 30 minutes. And although the Israeli couple had filed their application earlier than we did, we get our registration back faster than they do. Maybe some hidden racism?
After this speedy handling of the red tape, we are happy to leave this early. The compass is pointing north now and we see the high mountains disappear slowly in our rearview mirrors. We end up in the blistering Kazakh steppe. A ray of hope is that the road that we choose is good to our car. We cruise near the banks of lake Balkhash. This is the largest lake in Central Asia. Unfortunately, we cannot sleep near the water. Between the road and the lake a railway line was put and there is a sandy buffer zone as well.
Nadat we zo’n 300 km het meer als reisgezel hadden, verlaten we bij het stadje Balkhash het water en trekken de droge vlakte in. Nu het landschap weinig animo biedt, zorgen we zelf voor wat spanning. Na een kort middagmaal checken we voor we opnieuw vertrekken even de staat van onze wagen. Het herstelde chassis rechtsachter blijkt de Tadjiekse en Kirgizische wegen goed te hebben verteerd, maar linksachter vertoont het onderstel een scheurtje. Tja… veel overleg hoeven we niet om te beslissen dat we 60 km terug zullen rijden naar Balkhash. Karaganda ligt 400 km verder noordwaarts en we willen de “chassisgoden” niet uitdagen. We rollen stapvoets terug om elke schok te kunnen vermijden. Net zoals in de rest van Centraal-Azië heeft ook Balkhash verschillende garages en herstelplaatsen.
Het chassis wordt onmiddellijk van extra staal voorzien en we kunnen weer de weg op. Na onze perikelen in Tadjikistan en Kirgizië waren we er bijna van overtuigd dat we onze auto in 1 stuk terug op Belgische bodem zouden kunnen parkeren, maar hier sluipt toch weer wat onrust onder de motorkap.
Onderweg naar Astana onder een zengende steppezon worden we een paar keer door kamelen begroet. Die zorgen voor wat afwisseling in de vlakke, droge steppe.
After 300 kms we leave the lake at the town of Balkhash and head into the dry planes. Now that the landscape is not offering a lot of distraction, we create suspense ourselves. After a short lunch break we check the state of our car before we head on. The repaired chassis on the right appears to have digested the Tajik and Kyrgyz roads well, but the undercarriage has a crack on the left now. Well… we don’t need much deliberation to decide to head back to Balkhash 60 kms south. Karaganda is 400 kms further up north and we do not want to challenge the “chassis gods”. We roll back dead slow to avoid every bump or pothole. As anywhere in Central Asia Balkhash has many repair shops and service stations.
Immediately, the chassis gets some extra steel and we are ready to hit the road again. After our ‘adventures’ in Tajikistan and Kyrgyzstan we were almost convinced to bring our car back in 1 piece to Belgium, but now we get a bit more anxious again.
Along the road to Astana under a scorching steppe sun we are greeted by camels a few times. They provide some variation in the flat, dry steppe.
Gescheurd chassis / Broken chassis
Gelaste chassis / welded chassis
Vrienden onderweg / Friends along the road
Graftombe onderweg / tomb along the road
Onderweg / Along the road
Op vrijdag 11 juli komen we aan in Astana. De nieuwe Kazachse hoofdstad wordt het “Dubai van de steppe” genoemd. Met heel wat olie- en gasdollars is hier in de steppe een futuristische stad neergepoot. Maar in tegenstelling tot Ashgabat, hoofdstad van Turkmenistan, heeft deze stad wel een ziel. De vreemde bouwwerken geven de stad kleur. Kinderen rolschaatsen op het plein voor het presidentiële paleis en in debrede wandelstraat komen de Kazachen bij elkaar om ’s avonds van ‘dansende fonteinen’ te genieten.
We vinden niet echt een goede slaapplaats in de stad. De jonge bomen in deze jonge stad bieden nog niet voldoende schaduw. En geloof ons vrij dat het niet ideaal is om te slapen in een auto die de hele dag op een zonovergoten parking staat, waarbij het kwik in de schaduw makkelijk 45°C bereikt. We beslissen dan ook om maar 1 overnachting “te boeken” in Astana. Op zaterdagmorgen gaan we eerst nog wat verkoelen in het nieuwe winkelcentrum, waarna we ons instellen om Kazachstan te verlaten.
In de dorre vlakte biedt ook het Burabaymeer een aangename verpozing. We parkeren er op het strand tussen tientallen ‘locals’. Als de avond valt vertrekken die allemaal huiswaarts, zodat we er de nacht alleen en rustig kunnen doorbrengen. Maar niet voor we enkele “licht beschonken” locals die zich in het zand hebben vastgereden weer op weg helpen. Eeuwige Kazachse dankbaarheid is ons deel.
We zouden hier wel een dagje rust kunnen inbouwen. Net nu we hopen op een mooie, zonnige dag aan de oevers van het meer, laat de zon ons in de steek. We trekken dus gewoon verder.
On Friday 11th July we arrive at Astana. The new Kazakh capital is called “Dubai of the steppe”. Many oil and gas dollars built a futuristic city in the steppe here. But as opposed to Ashgabat, capital of Turkmenistan, this city has a soul. The strange buildings colour the city. Children rollerskate in front of the presidential palace and in the broad pedestrian street Kazakh come out and meet at the dancing fountains in the evening.
We don’t find a good sleeping spot in town. The young trees do not offer enough shade yet. And you can believe us when we say that a car that stands in a sun-baked parking lot, where temperatures easily rise to 45°C in the shade are not ideal circumstances to sleep in. So we decide to only “book” for 1 night in Astana. On Saturday morning we go and cool down in the new shopping centre, after we set our minds to leaving Kazakhstan.
In the barren plains lake Burabay offers a nice interruption. We park on the beach amongst dozens of locals. At dusk all head home, so we end up spending the night there on our own. But not before we helped “slightly tipsy” locals who got stuck with their car in the sand. Eternal Kazakh gratitude is our share.
We might build in a day of rest here. We hope for a nice, sunny day at the lake shore, but the sun runs out on us. So we keep on going.
Astana
Astana: presidentieel paleis / presidential palace
Astana
Astana
Burabay
Burabay: Shit happens
Langzaam gaat de steppe over in een berkenbos. We hebben sinds de reparatie van het chassis alweer zo’n 2.500 km achter ons en de hoop groeit opnieuw dat we het gaan halen. Bovendien hebben we in heel Centraal-Azië ook nog geen problemen gehad met (corrupte) politie of militairen. We sluiten onze tocht door de “Stan-landen” dus met een heel positief gevoel af.
Net voor we de grens bereiken, wisselen we onze laatste tenge (Kazachse munt) tegen diesel. Nu we opnieuw voldoende brandstof hebben, willen we onze laatste kilometers in het negende grootste land ter wereld overbruggen, maar na 200 meter worden we bij een politiepost staande gehouden. In het kantoortje toont de politieman op een tablet een mooie foto van onze wagen. Enig minpunt is het grote rode cijfer “57” links onder op het scherm. Dat zou mijn snelheid zijn geweest op een weg waar je maar 40 km/u mag rijden. Hier hangt ons dus een boete boven het hoofd. We kenden echter de snelheidsbeperking en we waren nog maar net van bij het pompstation vertrokken. Ik weet dus maar al te goed dat die “57” niet klopt. Met behulp van een vertaalapp maakt de agent mij duidelijk dat ik te snel reed, wat ik heel duidelijk weerleg. Een andere agent treedt zijn collega bij en de discussie gaat lekker heen en weer, tot de eerste agent plots naast mij komt staan en een selfie maakt met mij erbij. Na een stevige handdruk en een duidelijk “Goodbye” mag ik vertrekken, zonder enige boete of verdere waarschuwing.
Tegen valavond bereiken we de Kazachs-Russische grenspost in de buurt van Petropavlosk. Ook hier kennen we bij de Kazachen geen problemen en al heel snel staan we aan de Russische grens. We werden al gewaarschuwd dat dit wel eens een werk van lange adem zou kunnen worden en hebben ons dus al ingesteld op een lange, moeizame avond.
Slowly the steppe turns into a birch forest. Since the repair of the undercarriage we’ve driven some 2,500 kms and we get more hope again of making it back home. Moreover, so far we have not had any problems with (corrupt) policemen or soldiers. So we are ending our journey through the “Stan states” with a very positive feeling.
Just before we get to the border, we exchange our last tenge (Kazakh currency) for diesel. Now that we have enough fuel again, we want to bridge our last kilometres through the nineth biggest country in the world, but after 200 metres we are pulled aside at a police checkpoint. In the office a policeman shows a nice picture of our car on a tablet. Only minus is the big red number “57” in the left bottom corner. That is said to be my speed on a spot where you are only allowed to drive 40 km/h. So here, a fine is awaiting us. However, we knew the speed limit and we had only left the petrol station. So I know for sure that the “57” is not correct. With the help of a translation app the police officer makes it clear that I was speeding. A statement that I clearly refute. Another policeman is backing up his colleague and the discussion is nicely going back and forth, until the first policeman comes standing next to me and takes a selfie of him and me. After a solid handshake and a clear “Goodbye” I can leave, without fine or further warning.
In the evening we reach the Kazakh-Russian border near Petropavlosk. We don’t encounter any problems with the Kazakhs and soon we are at the Russian post. We have been warned that crossing the Russian border might take a long time and so we have put our minds to a long, hard evening.
Naar de grens / to the border
Grensinstructies / border instructions
jlgoeast 