Rusland / Russia

Na onze snelle doortocht door Kazachstan staan we op zaterdag 12 juli voor de poorten van Rusland. Bij de Russen zit de mot er vandaag ook al in. De vriendelijke vrouwelijke douanebeambte zet zonder dralen een stempel in ons paspoort. Buiten checkt de grenswachter even met een spiegeltje of we geen illegalen meevoeren onder de auto en onze lange, moeilijke avond beperkt zich tot een uurtje. De duisternis valt en we parkeren op de TIR-parking net over de grens. We hebben nog geen roebels en dollars aanvaardt de parkeerwachter niet. Hij vraagt een vrachtwagenchauffeur of die geld kan wisselen en deze betaalt prompt de 5 roebel voor ons. Onze eerste ervaring met Russen is in ieder geval al positief. Hopelijk wordt deze lijn tijdens ons Russisch tochtje verdergezet.
Op zondag 13 juli bereiken we ’s avonds de stad Jekaterinenburg. We vinden een rustige slaapplaats bij het nieuwe bioscoopcomplex in het centrum van de stad. Op maandag gaan we op zoek naar het kantoor van de vreemdelingenpolitie. Ook in Rusland moet je je als toerist binnen de drie werkdagen registreren. We vertrekken warm ingeduffeld. Een vroege winterprik zorgt voor ijskoude nachten en ’s ochtends zijn een trui en jas geen overbodige luxe. Na een fikse wandeling komen we aan bij de dienst immigratie. Helaas is deze vandaag uitzonderlijk gesloten. We kunnen ons moeilijk voorstellen dat ze hier de Franse nationale feestdag vieren, maar de politieagent maakt ons duidelijk dat we de volgende dag zullen moeten terugkeren. Net als in Kazachstan lijken de “registratiegoden” ons niet gunstig gezind.
De zon is intussen van de partij en onze jas hebben we niet meer nodig als we te voet de stad verkennen. Hoofdattractie van Jekaterinenburg is de kathedraal ter herdenking van de Romanovs, de tsarenfamilie die hier in de stad in 1917 werd vermoord. De komende dagen worden hier herdenkingsplechtigheden aan dat rijke verleden georganiseerd.

After our quick passage through Kazakhstan we stand at Russia’s doorstep on Saturday 12th July. Apparently, the Russians have had it for today. The nice female customs officers puts an entry stamp in our passports without hesitation. Outside the border guard quickly checks with a mirror if we don’t carry any illegal people under our car and our long, hard evening is reduced to an hour. Darkness is already settling over Russia and we park on a TIR parking lot just across the border. We haven’t any roubles yet and the guard doesn’t accept dollars. He asks a lorry driver if he can exchange some money and the guy promptly pays 5 roubles for us. Our first experience with Russians is positive, for sure. We hope that this will continue during our drive through Russia.
On Sunday 13th July we reach the city of Yekaterinburg in the evening. We find a quiet sleeping spot near the new cinema complex in the city centre. On Monday we go and search the office of the immigration police. In Russia as well you need to register as a tourist within three working days after entering the country. We wrap up warmly. Early winter’s days result in ice-cold nights and in the morning a jumper and a jacket are more than welcome. A brisk walk leads us to the immigration department. Unfortunately, the office is closed exceptionally today. We can hardly imagine that they are celebrating the French national holiday here, but the police officer makes it clear to us that we have to come back tomorrow. As in Kazakhstan the ‘registration gods’ are not favourably disposed toward to us.
In the meantime the sun is shining brightly and we don’t need our jackets anymore when we explore the city on foot. Main attraction in Yekaterinburg is the cathedral in remembrance of the Romanovs, the tsar family who was murdered in the city in 1917. The coming days there are commemorations to that glorious past.

Jekaterinenburg: Romanov-kathedraal / Yekaterinburg: Romanov cathedral

Jekaterinenburg: Romanov-kathedraal / Yekaterinburg: Romanov cathedral

Op dinsdag staan we om 8.30u opnieuw voor de deuren van het immigratiekantoor. We lijken er de enige toeristen te zijn tussen tientallen arbeidsmigranten uit voormalige Sovjetrepublieken. We hebben geluk dat een Tadjiek wat Engels kan en ons wegwijs maakt in het migratiekluwen. Op een stukje papier noteert hij onze namen. Hij houdt een lijstje bij zodat het duidelijk blijft wie er aan de beurt komt. Een rij wordt hier nl. niet gevormd. Om negen uur gaan de buitendeuren open, waarna we nog een uur moeten wachten voor het registratiekantoor opent. Wij staan als zesde op de lijst en tegen half twaalf kunnen we binnen om ons te registreren. Irina, de immigratiebeambte, spreekt geen Engels, maar onze Tadjiekse vriend vergezelt ons naar binnen en treedt op als tolk. Blijkbaar moeten wij ons niet registreren, omdat we met de wagen reizen. Wij zijn zogezegd “transittoeristen”. We moeten enkel de betaalbewijzen van onze brandstof bijhouden. We vragen Irina of ze dit ook op papier wil zetten, maar dat hoeft helemaal niet, zegt ze. Dit alles lijkt ons wat vreemd en wij vrezen nu al problemen bij het uitrijden van Rusland, maar dat zijn dan maar zorgen voor later.
We hebben onze zinnen gezet op de terugtocht naar België en plannen wat ‘city-hoppen’ in Rusland tijdens de terugreis… Als we dan toch hier zijn, kunnen we even goed nog een paar steden bezoeken. Na onze niet-registratie zetten we kort na de middag westwaarts koers richting Kazan. We maken wel nog een ommetje van een paar honderd kilometer. We verlaten West-Siberië en rijden de Oeral in.
Tegen vijf uur in de namiddag bereiken we Kungur, waar we een geleide wandeling volgen in de plaatselijke ijsgrot. Terwijl het kwik buiten vlotjes 35° C bereikt, worden in de grot ijsstalagtieten en –mieten mooi verlicht. We trekken opnieuw onze trui en jas aan om de enkel Russischsprekende gids te volgen.

On Thursday we stand at the immigration office doors again at 8.30h. We seem to be the only tourists amongst dozens of labour immigrants from former soviet republics. We are lucky that a Tajik man speaks a little English and helps us finding our way in the migration jumble. He writes down our names on a piece of paper. He keeps a list, so it’s clear whose turn it is as there is not really a queue here. At nine o’clock the front door is opened, after which we still need to wait for another hour before the registration office opens. We are sixth on the list and we can enter the office at half past eleven to register. Irina, the immigration officer, does not speak English, but our Tajik friend joins us and acts as our interpreter. Apparently we do not need to register, because we are travelling by car. We are so-called “transit tourist”. We only need to keep our fuel tickets. We ask Irina if she can put this on paper, but that’s not necessary, she says. This all seems a bit weird to us and we are afraid that we might get into trouble upon leaving Russia, but that’s something to worry about later.
We have put our minds to returning to Belgium and plan some ‘city-hopping’ in Russia during our return trip… Now that we are here, we might as well visit a few cities. After our non-registration we set course for Kazan. We make a slight detour of a few hundred kilometers. We leave Western Siberia and enter the Urals.
Around five o’clock in the afternoon we reach Kungur, where we join a guided tour in the local ice cave. While temperature rises easily to 35°C outside, ice stalagtites and –mites are nicely lit in the cave. We put on our jumpers and jackets again to follow the Russian speaking guide.

Kungur: ijsgrot / ice cave

Kungur: ijsgrot / ice cave

Voor we ’s morgens onze weg verderzetten, roept onze chassis weer om hulp. Het Kazachse staal blijkt niet uit het goede hout te zijn gesneden. Het laswerk werkt zich los van het chassis. We hopen dat het onderstel het houdt tot we in de volgende stad, Perm, aankomen, zo’n 100 km verder. Daar kunnen we dan op zoek naar hulp. Onderweg riskeren we nog een ommetje van 3 km naar het oude goelagkamp Perm 36. Dit was na de tweede wereldoorlog een werkkamp waar tegenstanders van de sovjets in terecht kwamen. Wij zouden wel eens bij de laatsten kunnen zijn die het kamp nog kunnen bezoeken. Later worden we verteld dat de plaats zal worden gesloten.

Before we hit the road again in the morning, our chassis is crying for help agian. The Kazakh steel doesn’t seem to be fit enough for our trip. The welding is breaking off the chassis. We hope the undercarriage will hold until we reach the next city, Perm, some 100 km down the road. There we can search for help. Along the way we risk another small 3 km detour to the former gulag camp Perm 36. This was a labour camp after the second world war, where opponents of the soviet regime ended up. We might be amongst the last visitors to the camp. Later we will be told that this place is planned to be closed down.

Perm 36

Perm 36

Met een bang hart (voor de zoveelste keer) kruipen we met ons autootje richting Perm. Bij het binnenrijden van de stad staat een garage ons op te wachten. De garagist spreekt geen Engels, maar hij belt een vriend die ons vertelt dat we verderop in de stad bij een herstelplaats kunnen worden geholpen. We lijken in de achterbuurten terecht te komen, maar de garage ziet er goed uit en we worden vriendelijk ontvangen. We brengen de hele namiddag door bij de garage terwijl naarstig wordt gelast. Tegen de avond is het chassis opnieuw sterk genoeg om de weg op te gaan. Als afscheid krijgen we van garagist-rocker Slava nog een beeldje van een Permbeer cadeau. De beer is het symbool van de streek. Dit beeldje zal echter de enige beer zijn die we onderweg te zien krijgen. De lasser spoelt zijn werkdag door met een fris biertje. Hij is dol op … Hoegaarden ;-).

With fear in our hearts (for the upteenth time) we crawl with our car to Perm. Upon entering the city a repair shop is waiting for us. The mechanic doesn’t speak English, but he calls a friend who tells us that there is another repair service in town where they will be able to help us. We seem to arrive in the slums, but the repair shop looks good and we are welcomed heartily. We spend the whole afternoon at the repair shop while the car is being welded (again). Just before closing time the undercarriage is supposed to be strong enough again to hit the road. We get a Perm bear from mechanic-rocker Slava as a farewell present. The bear is the symbol of the area. This small figure will be the only bear we get to see, though. The welder drowns his working day with a cold beer. He loves… Hoegaarden ;-).

Perm: garage / repair shop

Perm: klaar! / done!

Even buiten de stad zetten we ons aan de kant voor de nacht en halen nog maar eens opgelucht adem. We zijn nog steeds als één familie onderweg en willen ook zo de eindmeet halen. Donderdag 17 juli gebruiken we als ‘transitdag’ en karren vrolijk naar Kazan. We hebben nu al enkele honderden kilometers gemalen over Russissche wegen en blijven maar tussen de bomen van het grote berkenbos door rijden. Af en toe passeren we een dorpje met typische houten huisjes. Wij hadden in Rusland enkel grote appartementsblokken verwacht en zijn wat verrast door deze woninkjes. We wanen ons in de bossen van Canada.
Tegen de avond komen we aan in Kazan. We vinden opnieuw een parkeerplaats in het centrum en verkennen te voet de stad. De mooi gerestaureerde versterkte oude stad, het kremlin, biedt een mooi uitzicht op de stad, de rivier Kazanka en het stadion van Rubin Kazan. Het kremlin is bijna verlaten en we kuieren er rustig tussen de oude glorieën. Ook de rest van de gezellige stad lijkt verlaten, tot we in de winkelwandelstraat aankomen. Dit is blijkbaar de “place-to-be”.

Just outside town we pull aside to spend the night and heave a sigh of relieve once more. We are still travelling as one family and we intend to get to the finish like that. Thursday 17th July is a ‘transit day’ and we cruise happily to Kazan. We have driven a few hundred kilometres on Russian roads and keep on driving amongst the trees of the huge birch forest. Sometimes we pass a small village with typical wooden houses. We expected to see only large apartment blocks in Russia and we are quite surprised by these kind of houses. We think we are in the woods of Canada.
We arrive at Kazan in the evening. Again we find a parking spot in the centre and explore the city on foot. The nicely restored fortified old town, the kremling, offers lovely views over the city, the river Kazanka and the stadium of Rubin Kazan. The kremlin is almost deserted and we quietly stroll through the old glories. The rest of the cosy city seems to be deserted as well, until we arrive at the pedestrian shopping street. That appears to be the “place to be”.

Russische houten huizen / Russian wooden houses

Russische houten huizen / Russian wooden houses

Kazan

Kazan

We verlaten ’s morgens deze Russische parel. Er liggen zo’n 700 km in het verschiet tot onze volgende halte, Suzdal. Dit stadje ligt op de “gouden cirkel” om Moskou. Hier hebben we op zaterdag afgesproken met collega-vertaler Peter. Over de wegen hoor je ons zeker niet klagen. Er wordt constant en overal hard gewerkt aan nieuwe wegen. Dat is ook nodig, maar het resultaat mag er wezen. Hier kan kabouter Weyts nog wat van leren als het op wegenwerken aankomt.
We kunnen niet zeggen dat we in tijdnood raken, maar omdat we onze ontmoeting met Peter niet willen missen, laten we Niznji Novgorod, het vroegere Gorki, links liggen. Enigszins jammer, want we hadden graag het station gezien waar The Boondocks ooit een dwerg met rode muts en puntschoenen ontmoetten.
In Suzdal vindt op zaterdag het jaarlijkse augurkenfestival plaats. Er is heel wat volk op de been, op wat anders een rustige zaterdag had moeten zijn ;-). Na een lekkere lunch gaan we met Peter op zoek naar de lokale specialiteit, gepekelde augurk. Met onze persoonlijke gids bezoeken we vervolgens het lokale kremlin en laat hij ons honingwijn, “medovucha”, proeven na een bezoekje aan het openluchtmuseum van Russische houten huizen. Het bezoek aan het historische stadje was bijna bijkomstig naast de aangename ontmoeting met Peter.
Op aanraden van Peter houden we op zondag even kort halt in Vladimir, eveneens op de “gouden cirkel”. Deze stad is net als de andere Russische steden heel proper, heeft heel wat groen en een netjes gerestaureerd kremlin.

In the morning we leave this Russian pearl. There are some 700 km ahead of us until our next stop, Suzdal. That town lies on the “golden circle” around Moscow. We are meeting colleague-translator Peter here on Saturday. You don’t hear us complain about the roads. Constantly and everywhere there are road works. Those are necessary and the result is good. Our Flemish Transport minister can learn something here when it comes to road works.
We cannot say that we are running out of time, but because of our meeting with Peter, we skip Niznji Novgorod, formerly known as Gorki.
The yearly cucumber festival is taking place at Suzdal on Saturday. There is quite some people around on what should have been an otherwise quiet Saturday ;-). After a delicious lunch we join Peter in search of the local delicacy, pickeled cucumber. With our personal guide we then visit the local kremlin and enjoy the tasting of honey wine, ‘medovucha’, after a visit to the open-air museum of Russian wooden houses. The visit to the historical town was almost subordinate to the pleasant meeting with Peter.
Upon Peter’s advice we make a short stop-over at Vladimir, on the ‘golden circle’ as well, on Sunday. Just like other Russian cities this town is very clean, has a lot of green and has a neatly restored kremlin.

Suzdal met/with Peter

Suzdal

Suzdal

Vladimir: orthodoxe kerkdienst / orthodox service

Vladimir

In de namiddag rijden we vlotjes Moskou binnen. Tot onze verbazing vinden we ook hier weer makkelijk een gratis parkeerplaats in het stadscentrum bij een bibliotheek op wandelafstand van het kremlin. De bibliotheek wordt zelfs bewaakt en dat geeft ons een bijkomend goed gevoel.
We hadden al wat negatieve kritiek gekregen over Moskou en onze verwachtingen liggen dan ook niet zo hoog. Gelukkig maar, want de verrassing is des te aangenamer, als we beseffen dat de Russische hoofdstad een heel aangename plaats is om te vertoeven en zowel het Rode Plein als het Kremlin indruk maken. De zon verwarmt de stad en de wandeling langs de rivier is verkwikkend. In Gorkipark is het aangenaam druk; paartjes kuieren over de paadjes, sportievelingen rolschaatsen of skaten, fietsers schuiven voorbij, kinderen spelen op het gras of ravotten in het luchtkasteel, de ijsjesventer kent succes. Terwijl we de voorbijgangers gadeslaan verkoelt een fris biertje onze geest.

In the afternoon we smoothly enter Moscow. To our surprise we easily find a free parking spot again in the city center near a library at walking distance of the kremlin. The library even has guards and that gives us an extra good feeling.
We had heard some negative criticism about Moscow and as a result our expectations were not that high. Luckily, because the surprise is even bigger, once we realise that the Russian capital is a very pleasant place to be and that the Red Square as well as the Kremlin are impressive. The sun is warming the city and the walk along the riverside is great. It’s nicely busy in Gorki park; couples are strolling, sportsmen are rollerskating or skateboarding, cyclists move along,kids are playing on the grass or in the playground, the iceman has success. While we are observing the passers-by a cool beer is refreshing our minds.

Moskou: Rode Plein / Moscow: Red Square

Moskou: Rode Plein / Moscow: Red Square

Moskou: kremlin / Moscow: kremlin

Moskou: kremlin / Moscow: kremlin

Na 3 nachten vertrekken we ’s ochtends vroeg uit Moskou om zo de ochtendspits te vermijden en raken makkelijk de miljoenenstad uit. Terwijl we door de verlaten straten rijden, krijgen we wel een goed beeld van hoe groot deze stad werkelijk is. We trekken opnieuw het grote berkenbos in en zo’n 550 km later komen we aan in Veliky Novgorod. We willen hier een vlugge tussenstop maken voor we doorkarren naar onze laatste Russische bestemming, Sint-Petersburg. Tot onze grote verbazing zien we heel wat mensen op het strand aan de rivier aan de voet van het plaatselijke kremlin. Dit lijkt ons een ideaal tussendoortje. Voor we aan een culturele ronde van het stadje beginnen, gooien we ons op het strand en laten de zon ons hart verwarmen. Terwijl wij liggend op onze handdoek genieten van de rust, maken we kennis met een vreemd Russisch fenomeen: het rechtstaand zonnen. Mannen en vrouwen blijven rechtstaan en draaien mee met de zon terwijl hun velletje lekker bruin wordt.

After 3 nights we leave Moscow early in the morning to avoid morning traffic and we easily get out of this big city. While we are driving through the deserted streets, we get a good idea of how big this city really is. We enter the birch forest again and about 550 km later we get to Veliky Novgorod. We are planning a quick stop-over before we move on to our final Russian destination, Saint-Petersburg. Much to our surprise we see a lot of people on the beach on the river banks at the bottom of the local kremlin. This looks like a nice spot to spend some more time. Before we start our cultural walk of the city, we throw ourselves on the beach and have the sun warm us. While we are lying on our towels and enjoy the peace and quiet, we get to know a weird Russian phenomen: sunbathing upright. Men and women remain standing and turn with the sun while their skins get nicely tanned.

Veliky Novgorod

Rusland: rechtstaand zonnen / Russia: sunbathing upright

Nadat we een extra dagje strand in de planning hebben opgenomen, trekken we op vrijdag 25 juli door naar Sint-Petersburg. De stad wordt net als Brugge het Venetië van het noorden genoemd. De voormalige Russische hoofdstad is dan wel net iets groter dan onze parel en zeker het bezoeken waard. Dat de stad niet slaapt tijdens de “witte nachten” ervaren we tijdens onze eerste nacht aan de rand van het “Marsveld”-park. Tijdens deze nachten gaat de zon niet (of nauwelijks) onder en blijft het dus klaar. Terwijl ze in het park op een gitaar jengelen en pogen te zingen, proberen wij de slaap te vatten. Na vele uren is dat gelukt, maar worden we door de politie om 9 uur ’s morgens gewekt. We moeten ons verplaatsen, want de straat wordt ontruimd. Het is ons niet duidelijk wat er aan de hand is. In de namiddag gaan we nieuwsgierig nog eens een kijkje nemen. Een enorme politiemacht staat enkele vredesbetogers op te wachten.
Het enorme museum, de Hermitage, bekijken we enkel aan de buitenkant. De zon nodigt ons uit om de stad te voet te verkennen. We stappen enkel binnen in de Kerk van de Verlosser van het Bloed om de prachtige mozaïeken en iconen te bewonderen.

After entering an extra day at the beach in our planning, we head for Saint-Petersburg on Friday 25th July. Just like Bruges, the city is called “Venice of the north”. The former Russian capital is slightly bigger than our Belgian pearl, though, and it’s definitely worth the visit. During our first night near the Field of Mars park we experience that the city does not sleep during the “white nights”. During these nights the sun doesn’t (really) set and so it stays clear. While some people are jangling on guitars and trying to sing, we try to catch some sleep. We succeed in doing so after quite a few hours, but we are woken up by the police at 9 o’clock in the morning. We have to move our house as they are clearing the street. It’s not clear to us why. In the afternoon we curiously come back to have a look. An enormous policeforce is awaiting some dozen peace protesters.
We only look at the huge museum, the Hermitage, from the outside. The sun is inviting us to walk through the city. We only enter the Church of the Saviour of the Spilled Blood to admire the beautiful mosaics and icons.

Sint-Petersburg: Kerk van de Verlosser van het Bloed / Saint-Petersburg: Church of the Saviour of the Spilled Blood

Sint-Petersburg: Kerk van de Verlosser van het Bloed / Saint-Petersburg: Church of the Saviour of the Spilled Blood

From Russia with love 😉

Na ons tweedaagse bezoek aan deze prachtige stad maken we ons klaar voor onze laatste trip. We zijn onder de indruk van de schoonheid van Rusland, maar vanaf nu gaat het richting België. Aan de Russische grens ondervinden we opnieuw geen problemen. We moeten zelfs onze brandstoftickets niet tonen. Tot zo ver de registratie dus ;-). We staan voor de deur van de Europese unie. Hier worden we iets grondiger gecontroleerd. Onze melk en salami worden in de vuilnisbak gekieperd uit voorzorg, zodat we geen ziektes meebrengen uit Rusland. En je mag blijkbaar maar 10 liter diesel extra mee de grens over nemen. Voor de overige 20 liter moeten we extra taksen betalen. Welcome home!!
We bollen gezapig door Letland en Litouwen. Wij zijn content dat ons chassis het nog steeds houdt en uiterst tevreden dat we na 30.000 km nog geen lekke band hebben gereden… Foute gedachte zo blijkt op 50 km voor de Poolse grens. Maar dat kan de pret niet bederven. We leggen vlug het reservewiel op. Jammer genoeg is onze band naar de vaantjes en kan niet meer gerepareerd worden. We gaan de gok wagen en zonder extra band proberen we thuis te raken. 40 km verder stoot de auto het reservewiel echter af en staan we plots op 3 wielen. Het vervangen linkerachterwiel schiet los en belandt met een rotsnelheid aan de overkant in de gracht. Gelukkig vallen er hier geen gewonden of erger. En ook hier hebben we het geluk weer aan onze zijde. De man, voor wiens huis we in panne staan, blijkt mechanicien te zijn bij een rallyteam en hij helpt ons onmiddellijk weer de weg op. Hij wijst er ons wel op dat de bouten niet op de velg van het reservewiel passen en zo niet erg ver meer mogen rijden. We laten net over de grens in Polen de reserveband op de velg van de kapotte band monteren en zo kunnen we na een alweer beangstigende rit onze weg weer verderzetten zonder noemenswaardige schade.
De lange, warme ritten van de laatste weken vergen heel wat energie en ons bezoek bij Nikolai, die we in Myanmar leerden kennen, en Berlijn vormen nog een mooie verpozing. De Duitse hoofdstad is een heel gezellige, mooie en gevarieerde stad, een aanrader dichtbij.

After our two-day visit to this remarkable city we get ready for our last stage. We are impressed by the beauty of Russia, but now we are looking towards Belgium. Again we don’t experience any problems at the Russian border. We don’t even have to show our fuel tickets. So that’s as far as the registration goes ;-). We are knocking at the doors of the European Union. Here we get checked more thoroughly. Our milk and salami are thrown into the garbage bin as a precaution not to bring any diseases from Russia into the Union. And apparently you are only allowed to bring 10 extra litres of diesel across the border. For the remaining 20 litres extra we have to pay extra taxes. Welcome home!!
We gently roll through Latvia and Lithuania. We are happy our chassis is still holding through and very pleased that after 30,000 km we haven’t had a flat tyre yet… Wrong thoughts, so it seems at 50 km from the Polish border. But that doesn’t spoil the fun. We quickly put on the spare tyre. Unfortunately, our tyre is wasted and cannot be repaired. We will take the risk of driving home without a spare tyre.. 40 km further down the road the car rejects the spare tyre and suddenly we only have 3 tyres left. The changed left rear wheel snaps off and ends up at the other side of the street in the ditch. Luckily nobody gets hurt here (or even worse). And once more we do have some luck on our side. The man, in front of whose house we crashed, appears to be a car mechanic with a rally team and he immediately helps us to get going again. He does point out that the bolts and the rim of the spare tyre do not get along and we can’t drive much further like this. Just across the border in Poland we have the spare tyre put on the rim of the busted tyre. Now, after another frightening drive, we can continue our journey without considerable damage.
The long, hot drives of the last weeks have asked a lot of energy and so our visit to Nikolai, who we met in Myanmar, and Berlin is a nice break. The German capital is a very pleasant, beautiful and varied city; a must nearby!

Thuiskomen in Berlijn / Getting home in Berlin

Iedereen verwacht ons rond half augustus terug thuis. Maar door de problemen met de auto hadden we eerder al besloten vroeger huiswaarts te keren, maar niemand hiervan op de hoogte te brengen. We willen iedereen verrassen door vroeger thuis te komen dan aangekondigd. En behalve bij geitenwollensokkenfestivaltoeristen Els en Wouter (die we het noodgedwongen moeten vertellen, omdat zij naar “Dranouter”-festival gaan en wij bij hen thuis sleutels moeten ophalen), lukt ons dat aardig als we op vrijdagavond 1 augustus aanbellen in Beselare bij Lies’ ouders. In plaats van een skypepraatje staan we voor de deur ;-). Tijd voor nog wat vakantie in eigen land voor we begin september weer aan het werk gaan, maar daar proberen we nu nog niet aan te denken!

Everybody is expecting us home around the 15th of August. But because of the troubles with the car we had already decided to return earlier, but we haven’t informed anybody about this. We want to surprise everybody by coming home sooner than announced. And except for our festival-going friends Wouter and Els (who are attending the Dranouter festival and we need to pick up keys at their house) we succeed quite well in doing so when we ring the door bell on in Beselare at Lies’ parents’ house on Friday 1st August. Instead of having a skype talk we are at the door ;-). So now we have some time left for a holiday in our own country before we start working again in September, but for now we still try not to think about that!

Bijna thuis / Almost home

Warme verwelkoming bij Wouter en Els / Warm welcome at Wouter and Els’

Hartelijk bedankt om onze blog te volgen. Hopelijk heb je net als wij erg van onze reis kunnen genieten! Tot ergens onderweg…

Thank you very much for following our blog. We hope you enjoyed our trip as much as we did! See you along the road…

Tot ergens onderweg… / See you along the road…