Het is misschien wat stil geweest op de blog, maar er is dan ook nog van alles gebeurd. Een mens zou zich al eens met iets anders bezig houden. Misschien lees je best nog eens de laatste regels van de Tadjiekse post om weer mee te zijn met het verhaal ;-).
Maybe it’s been quiet on the blog for a while, but many things have happened. One would be occupied with other stuff. You might want to read the last lines of the Tajik blogpost as a reminder of the story 😉
We laten de modderige Tadjiekse grenspost achter ons en hobbelen en ploeteren 20 km door modder, water, putten in niemandsland. Hier wil waarschijnlijk niemand geld uitgeven aan wegenwerken en dat is er duidelijk aan te zien. Gelukkig gaat het hier voor ons bergafwaarts. De zenuwen blijven door onze kelen gieren, maar voorlopig tuffen we nog verder.
Ook aan de kleine Kirgizische grenspost verloopt alles heel vlot. Onze auto wordt zelfs niet gecontroleerd. We zien er blijkbaar betrouwbaar uit. Vlug een stempeltje in onze paspoorts laten zetten (wij hebben geen visum nodig voor Kirgizië) en we kunnen onze lijdensweg richting Osh voortzetten. Hoewel we voorbereid waren op lange wachttijden en een hoop papierwerk aan beide grenzen, was dit onze vlotste, vriendelijkste en vlugste grensovergang van de reis.
Nog maar net laten we de grens achter ons en het landschap verandert alweer. De ruwe, rotsige bergen van Tadjikistan worden vervangen door groene bergen. Marmotten op de bergflanken vragen zich waarschijnlijk af waarom die 2 toeristen zich met zo’n sukkelgangetje voortbewegen. Eens in het dal worden we opgewacht door verschillende roofvogels. De blik in hun ogen voorspelt niets goeds. Ze wachten op de dood van onze auto. Daarna zijn wij ook een hapklare brok. We slalommen verder tussen de putten richting Sary Tash. Dat lukt nog behoorlijk en we worden opnieuw iets hoopvoller als ook in het stadje en erna de weg plots een stuk beter wordt. Enig nadeel dat we nog hebben… We moeten nog 2 passen over en voorbij een wegblokkade raken. Nabij het dorpje Gagarin bezetten protestanten de weg. De lokale bevolking en vrachtwagens wordt niet doorgelaten; toeristen gelukkig wel.
Niet enkel het landschap verandert, het wordt bovendien gekleurd door joerts, woonwagens en paarden. De nomaden hebben de bergen al ingenomen voor de zomer.
We leave the muddy Tajik border post behind us and we trudge through mud, water, potholes in no man’s land. Here nobody wants to spend his money to road works and that’s clear to see. Luckily for us it goes downhill. Our nerves are almost going through the roof, but for the time being we chuff along.
At the Kyrgyz border everything goes smooth as well. The officers don’t even bother to check our car. Apparently, we look trustworthy enough. We quickly get a stamp in our passports (no visa needed for Kyrgyzstan) en we continue our “via dolorosa” towards Osh. Although we were prepared for long waiting times and a lot of red tape at both sides of the border, this was our smoothest, friendliest and quickest border crossing of the trip.
As we are leaving the border behind us, the landscape changes again. The rough, rocky mountains of Tajikistan are replaced by green mountains. Marmots on the mountain flanks probably wonder why those 2 tourist only move at snail’s pace. Once we get to the valley various birds of prey are waiting for us. The look in their eyes is not promising at all. They are waiting for the car to die. After that, it will only take a little while before we are ready-to-eat. We continue slaloming on the potholed road to Sary Tash. That goes pretty well and we get some more hope we see that the road in the small town and after that suddenly gets better. The only disadvantage that we still face… We need to cross 2 more passes and 1 road block. Near the village of Gagarin protesters are blocking the road. The local population and trucks are not allowed to pass; tourists luckily are.
Not only the landscape changes. It’s coloured with yurts, caravans and horses. The nomads have already taken up the mountains for the summer.
Tadjieks-Kirgizisch niemandsland / Tajik-Kyrgyz no man’s land
Joert / Yurt
Wegblokkade / road block
We kruipen opnieuw de nodige hoogtemeters omhoog en omlaag en tot onze eigen verbazing bereiken we op woensdag 18 juni ’s avonds de stad Osh. Toevallig spelen onze Rode Duivels die avond ook hun eerste WK-match en daarom gaan we op zoek naar een slaapplaats met tv. Hotel Stari Gorod zou volzet zijn, maar we worden doorverwezen naar “Osh Guesthouse”. In een oud sovjetgebouw krijgen we een kamertje toegewezen en tot mijn vreugde zie ik al voetbal op tv; weliswaar nog niet de Duivels, maar da’s voor later. We vragen de eigenaar van het guesthouse of hij een garage kent waar we onze auto elektronisch kunnen laten uitlezen. Hij kent zogezegd wel de nodige mensen. Morgen kunnen we samen kijken. Hij doet dat graag en vraagt hier geen cent voor. We mogen hem wel “geven wat we willen”. We hebben geen goed gevoel bij deze slinkse kerel. Zeker niet na onze ervaring met de Kirgizische Tadjieken in Murgab. We moeten nadenken over een andere oplossing… Maar eerst voetbal. Ik haast me om 22u naar de gemeenschappelijke ruimte, waar medereizigers genieten van een of andere film… Binnensmonds vloekend dan maar terug naar het kamertje, waar streamen al helemaal niet lukt. Enig lichtpunt van de avond is de overwinning van onze nationale elf.
’s Anderendaags trek ik ’s morgens opnieuw naar Hotel Stari Gorod. De jongen van de bloemenwinkel op de hoek, die me gisteren nog doorverwees, leidt me nu naar een gebouw om de hoek. Ik word er heel vriendelijk ontvangen door Mira, de eigenares. Ze is haar hotel nog aan het renoveren, maar ze heeft wel een kamer voor ons. We krijgen bovendien een fikse korting. Ik vraag haar ook of ze garagisten kent. Haar neef werkt in de “autobazaar” en kent wel wat mensen. Een half uurtje later staan we met huis en al op de parking van het hotel en de neef van Mira checkt even wat er aan de hand is. Hij kan ons niet helpen, maar zal ons naar een garage brengen. We benadrukken dat we willen dat de auto elektronisch wordt uitgelezen en dat er enkel vakmensen aan ons karretje mogen werken.
De man brengt ons naar een garage aan de rand van de stad. Als we er toekomen, krijg ik bijna tranen in de ogen. Er staan enkel Mercedessen, Lexussen en BMW’s voor de deur en de garage blijkt een officiële Bosch-dealer te zijn. Hier kunnen ze zeker onze wagen elektronisch checken. Terwijl Mira’s neef de mechaniciens ons probleem uitlegt in het Kirgizisch, ontmoeten we Maksat die wat Engels spreekt. En deze man blijkt een godsgeschenk…of beter een geschenk van Allah… Na het uitlezen blijkt dat de foefelaars in Murgab de (en hou je nu maar vast) “krukasrotatiesensor” naar de knoppen hebben geholpen. In plaats van deze op correcte wijze los te schroeven, hebben de prutsers het onderdeeltje waarschijnlijk met hamer en beitel uit de wagen gebeukt, met de nodige schade als gevolg.
Again we crawl up and down the necessary altimeters and to our own surprise we arrive at the city of Osh on Wednesday 18th June. Coincidentally, the Belgian national team is playing its first game at the World Cup. Therefore, we go and look for a place to sleep with TV. Hotel Stari Gorod is said to be full, but we are directed towards “Osh Guesthouse”. We get a small room in an old soviet building and I am pleased to see football on TV; not the Red Devils yet, but that’s for later on. We ask the guesthouse owner if he knows a repair shop that can read our car electronically. He says he knows the right people. We can look further into it tomorrow. He likes helping people and doesn’t ask a penny for it. But we can “give him what we want”. We don’t have a good feeling with this slick guy. Especially not after our experiences with the Kyrgyz Tajiks at Murgab. We are thinking about another solution… But first football. I hurry to the common room at 10 pm, where fellow travellers are enjoying some kind of film… Cursing between my teeth I return to our room, where streaming isn’t working either. The only bright spot of the evening is the victory of our national team.
The next day I go back to Hotel Stari Gorod. The boy from the flower shop on the corner, who directed me towards the guesthouse yesterday, now leads me to a building around the corner. I welcomed very heartily by Mira, the owner. She’s still renovating her hotel, but she does have a room for us. Moreover, we get a serious discount. I ask her if she knows any car mechanics. Her cousin works at the “car bazar” and knows many people. Half an hour later we park our house at the hotel and Mira’s cousin checks what is going on. He can’t help us, but he will take us to a service station. We stress that we want to have the car read electronically and that only experts may lay hand on our wheels.
The man takes us to a service station at the border of town. Upon arriving, I almost start crying. There are only Mercedes, Lexus and BMW cars parked out front and the service station appears to be an official Bosch dealer. Here, they can check our car electronically for sure. While Mira’s cousin is explaining the mechanics our problem in Kyrgyz, we meet Maksat who speaks some English. This man will turn out to be gift from God… or from Allah, if you wish… After the electronical check it turns out that the botchers at Murgab have broken the (and hold on now) “crankshaft rotation sensor”. Instead of unscrewing the part correctly, the bunglers probably battered it out with hammer and chisel, resulting in the necessary damage.
Kapotte krukasrotatiesensor / Broken crankshaft rotation sensor
Maar nu weten we tenminste wat er aan onze auto scheelt. Maksat brengt ons naar de autobazaar van Osh om het onderdeeltje te zoeken. De markt is een wirwar van kleine straatjes met tientallen, zo niet honderden, winkeltjes in containers. Je vindt er gewoonweg alles voor de auto, zowel nieuw als tweedehands. Alles… behalve een ‘krukasrotatiesensor’ voor een Nissan. Dan maar even rondbellen, maar het stuk is niet te vinden bij een Nissanverdeler in de hoofdstad Bishkek noch bij de officiële Nissandealer in Kazachstan. Bij de Nissandealer in Oezbekistan probeert men zelfs niet. Tadjieken en Oezbeken… nee, geen vrienden. Ze kunnen wel een namaakstuk van Chinese makelijk bestellen in Dubai. Daar moeten we maar een dag of 10 op wachten. Ik probeer nog even onze Nissandealer uit Gent, maar daar kost het onderdeel dan weer een stuk meer; het zou 2 dagen duren voor het in Gent is. Eerst moet wel iemand langsgaan om de bestelling te bevestigen (telefonisch klink ik niet betrouwbaar genoeg) en dan moeten we zelf maar zorgen voor “verzending” naar Tadjikistan. Dan toch maar voor de “Dubai-optie”. We zien wel hoe we de tien dagen opvullen.
At least now we know what is wrong with our vehicle. Maksat brings us to the Osh car bazar to search the spare part. The market is a jumble of alleys with dozens, if not hundreds, of container stores. You can just find about anything, new as well as second-hand. Anything… except for a ‘crankshaft rotation sensor’ for a Nissan. Well, let’s make a few phone calls then, but the piece cannot be found with a Nissan spare parts distributor, nor with the official Nissan dealer in Kazakhstan. They don’t even try to contact the Nissan dealer in Uzbekistan. Tajik and Uzbek people… well, not the best of friends. They can order an imitation spare part ‘made in China’ in Dubai, but we have to wait for 10 days to get it. I try our Nissan dealer in Ghent, Belgium, but here, the spare part costs a lot more and it will take 2 days before it arrives in Ghent. First, somebody needs to go to the shop to confirm the order (Apparently, I don’t sound trustworthy enough over the phone) and after that we have to take care of sending it to Tajikistan. Well, in that case, we go for the “Dubai option”. We’ll figure out a way to spend the next ten days.
Automarkt in Osh / Car bazar in Osh
Terug in de garage gaat de broer van Maksat, eigenaar van de garage, niet akkoord met deze lange wachttijd. Er moet en zal een andere oplossing worden gevonden. Er wordt nog uren gebeld, gemaild, gezocht… en een oplossing gevonden. Er bevindt zich een origineel stuk in Moskou. Een vriend van Maksat in Moskou zal dat ophalen en op een vlucht naar Osh zetten. Maksat zal ons morgen bellen om ons op de hoogte te houden.
Op donderdagmiddag ontmoeten we Maksat opnieuw in de garage. Hij offert zijn middagpauze ruimschoots voor ons op. Hij heeft echter geen goed nieuws. Het stuk is wel degelijk in Moskou bij de Nissandealer, maar zijn Kirgizische vriend kreeg het vervangstuk niet, omdat hij geen Russisch paspoort heeft. Er wordt enkel aan “Russen” verkocht… Terug naar af dus. Maksat vertelt het verhaal aan een mechanicien… en die blijkt ook een vriend te hebben in Moskou. De man is taxichauffeur en heeft een Russisch paspoort. Na nog een paar telefoontjes wordt afgesproken dat deze man de ‘krukasrotatiesensor’ zal afhalen en op het vliegtuig zal zetten. Nagelbijtend wachten we op vrijdag op nieuws van Maksat. Tegen de middag laat hij ons weten dat het stuk onderweg is. Om 18u zal het landen in Osh. We gaan ’s avonds samen naar de luchthaven om het op te halen en op zaterdagmorgen wordt onze wagen hersteld!! Voor 100 dollar lieten ze het originele Nissan-onderdeel uit Moskou overvliegen en herstelden ze onze wagen (vergelijk maar eens met wat die prutsers in Murgab deden voor 400 dollar!!). Maksat rende, belde, mailde, … de ziel uit zijn lijf om ons zo snel mogelijk te helpen en wil hier niets voor. Hij is blij dat hij nieuwe vrienden heeft en Allah heeft het zo gewild… En wij die dachten dat alle moslims terroristen zijn 😉 !!
Back at the service station, Maksat’s brother, the owner, is not satisfied with a 10 day waiting period. They need to find another solution. For hours they are calling, mailing, searching and eventually, they find a solution. There is an original part in Moscow. A friend of Maksat’s in Moscow will go and fetch it and put it on a flight to Osh. Maksat will call us tomorrow and keep us informed.
Thursday at noon, we meet Maksat again at the service station. He sacrifices his lunch break for us. But he has bad news. The part is in Moscow at the Nissan dealer, but his Kyrgyz friend did not get it, because he doesn’t have a Russian passport. They seem to sell only to ‘Russians’… So, it’s back to square one. Maksat tells this story to a mechanic… and he appears to have a friend in Moscow as well. The man is a taxi driver and he has a Russian passport. After a few phone calls it is agreed upon that this man will go and collect the ‘crankshaft rotation sensor’ and bring it to the airport. On Friday we are biting our nails while we are waiting for Maksat to call. Around noon he lets us know that the spare part is on its way. It will land at Osh at 6 pm. We go to the airport together in the evening to fetch it and on Saturday morning our car is repaired!! For 100 dollars they had the spare part fly over from Moscow and repaired our car (compare that to what the botchers at Murgab did for 400 dollars!!). Maksat ran, called, mailed, … his heart out to help us as quickly as possible and he does not want anything in return. He’s happy he has new friends and he did it for Allah… And we thought all muslims were terrorists 😉 !!
Maksat
Als herboren vertrekken we op zaterdagnamiddag uit Osh. Een enorme opluchting maakt ons van ons meester en we zijn er nu bijna van overtuigd dat we wagen en huis terugbrengen naar België. Het wordt een zalige rit. We trekken fluitend door de Kirgizische bergen en genieten volop van de omgeving. We overnachten op een kleine camping aan het Tash Kumur-meer. Op zondag houden we een marathonrit. Nadat we ’s morgens nog wat genieten van de rust aan het meer voor de “zondagstoeristen” er aankomen, trekken we in de namiddag over de Ala-Belpass. De steile pas brengt ons opnieuw over 3.184 meter. We overbruggen in de late namiddag nog een pas boven de 3.000 meter en komen tegen de avond aan in de Kirgizische hoofdstad Bishkek. Net op tijd om de tweede Duivelse match op tv te volgen. Dit keer lukt het prima en genieten we met volle teugen van dit prachtige land. Na de reparatie van ‘Stan’ (= nieuwe naam van ons karretje afgeleid van de “Stan-landen”) en de overwinning op de Russen, weten we dat alles goed komt!!
Feeling reborn we leave Osh on Saturday in the afternoon. We are relieved enormously and we are almost certain that we will bring our car and house home to Belgium. This is a gorgeous drive. We cruise happily through the Kyrgyz mountains and enjoy the scenery. We spend the night at a small camping ground at the Tash Kumur lake. On Sunday we go for a marathon drive. After we enjoyed the peace and quiet at the lake before the “Sunday tourists” arrive, we climb the Ala-Bell pass in the afternoon. The steep pass takes us over 3,184 metres. Late afternoon, we tackle another pass over 3,000 metres pass and arrive at Bishkek, the Kyrgyz capital, in the evening. Just in time to watch the second game of our national team on TV. This time all works out fine and we enjoy this beautiful country to the full extent. After the repair of ‘Stan’ (= new name of our car after the “Stan countries”) and our victory over the Russians, we know everything is going to work out fine!!
Op weg tussen Osh en Bishkek: Tash Kumur / On the way from Osh to Bishkek: Tash Kumur
Op weg tussen Osh en Bishkek / On the way from Osh to Bishkek
Op weg tussen Osh en Bishkek: joerts / On the way from Osh to Bishkek: yurts
Kirgizische vlag en nationale held Manas / Kyrgyz flag and national hero Manas
Na een hotelnachtje stallen we ons huisje aan de rand van een park in de stad en gaan op verkenning. We hebben, net als in vele andere Centraal-Aziatische steden niet onmiddellijk een “wauw-gevoel”, maar genieten van de schaduw in de vele parken. Uiteraard ontbreekt ook hier het “pretpark” niet. In West-Europa zou waarschijnlijk geen enkel toestel of kraam de veiligheidscontrole doorstaan. Hier ravotten en genieten de kinderen argeloos.
We dienen op dinsdag onze aanvraag in voor het visum voor Kazachstan. En omdat we geen vier dagen in de stad willen zitten wachten, trekken we naar het nationaal park Ala-Archa net buiten de stad. We vinden er een leuk kampeerplekje en trekken er een paar keer te voet op uit. We klimmen op donderdag tot bij de Ala-Archa-gletsjer. In het begin kunnen we makkelijk het bergpad volgen, maar het laatste half uur moeten we over de rotsen klauteren en hopen dat we goed zitten. Het voordeel is dat je niet echt kunt missen. We moeten gewoon naar omhoog tot we aan de voet van de gletsjer staan. Kirgizië telt trouwens nu nog heel veel gletsjers, maar daar zal zeer waarschijnlijk verandering in komen door de opwarming van de aarde. De enorme ijsmassa’s trekken zich razendsnel terug tot ze zullen verdwijnen, wat hier tot watertekort zal leiden.
After a night at the hotel we park our house near a park in the city and explore the city. As in many other Central-Asian cities we are not really overwhelmed, but we enjoy the shade in the many parks. Naturally, the “fancy fair” is there as well. In western Europe probably no attraction or booth would pass a security check. Here children play and enjoy innocently.
On Tuesday we apply for our Kazakh visas. And because we don’t want to spend 4 days in Bishkek waiting, we head for Ala-Archa National Park just outside of the city. We find a nice camping spot and head out on foot a few times. On Thursday we climb to the Ala-Archa glacier. In the beginning the mountain path is easy to follow, but the last half hour we need to crawl over rocks and hope we are heading the right way. The advantage is that you can’t really miss. We just need to head upwards until we reach the foot of the glacier. Kyrgyzstan still has many glaciers now, but that might start to change rapidly by global warming. The enormous ice masses are retreating very fast until they will disappear, leading to water shortage for the local people.
Bishkek
Bishkek : standbeeld van Lenin / Lenin statue
Ook in Kirgizië vind je KFC / You find KFC in Kyrgyzstan as well
Ala-Archa NP
Ala-Archa: gletsjer / glacier
Nadat we ons karretje op een nodige en welverdiende poetsbeurt hebben getrakteerd, halen we op vrijdagavond in Bishkek ons Kazachse visa op en trekken op zaterdag door naar het oosten. Na een paar “vlakke” uren komen we aan in Tamchy aan het meer Issyk-köl. Dit is na het Titicacameer het grootste bergmeer ter wereld. We parkeren Stan onder de bomen op het strand en plannen wat rust na enkele stresserende dagen en weken. De omgeving is zalig, de zon hartverwarmend, het water misschien wat te koud… Terwijl we op zondagnamiddag op het strand zitten, worden we uitgenodigd op een glaasje wodka. We vrezen hier wat voor onze gezondheid en proberen vriendelijk te bedanken. Dat lukt enigszins, maar ’s avonds moeten we mee aan tafel voor plov (een lokaal rijstgerecht en … wodka ;-). We beleven een fijne avond met de Kirgizische Russen, wat resulteert in een heel luie maandag…
After we have treated our car to a necessary and well-deserved cleaning, we collect our Kazakh visas in Bishkek on Friday evening and on Saturday we head further east. After a few “flat” hours we arrive at Tamchy at lake Issyk-köl. After lake Titicaca this is the largest mountain lake in the world. We park Stan under the trees at the beach and plan a bit of rest after a couple of stressful days and weeks. The surroundings are magnificent, the sun heartwarming, the water maybe a bit too cold… While we are sitting on the beach on Sunday afternoon, we are invited to have a few shots of vodka. For once we think about our health and try to decline friendlily. That works more or less, but in the evening we need to join for plov (a local rice dish) and … vodka ;-). We spend a great evening with the Kyrgyz Russians, resulting in a very lazy Monday…
Ala-Archa NP: proper karretje / clean car
Issyk-köl
Issyk-köl
Ook Issyk-köl / Issyk-köl as well
Issyk-köl: Plov party
Op dinsdag speelt onze nationale trots tegen de V.S., dus gaan we op zoek naar een hotelletje met tv waar voetbal wordt getoond. We bollen naar Karakol aan de andere kant van Issyk-köl. Na de teleurstelling van de Zwitserse nederlaag, verwarmen we ons om 4 uur ’s morgens aan de Belgische overwinning. Minder leuk is het opstaan 3 uur later om aan een driedaagse trektocht te beginnen. Ook het weergoden voelen zich niet optimaal. Terwijl we steeds hoger stijgen, kletteren ijskoude regendruppels om ons heen. We zijn dan ook maar wat blij als we in de namiddag aan een trekkershut aankomen. Het deurloze houten hutje biedt wat bescherming tegen wind en regen, maar is er niet echt op voorzien om er een koude nacht door te brengen. Gelukkig moeten we maar 1 nacht op een houten bank slapen. Dankzij Tsjechische medestappers krijgen we het houtvuur aan de praat. Nu kunnen we tenminste onze kleren drogen en ons wat opwarmen.
On Tuesday our national pride faces the U.S., so we go and look for a hotel with TV showing football. We head towards Karakol on the other side of lake Issyk-köl. After the disappointment of the Swiss defeat, we warm ourselves over the Belgian victory at 4 pm. Not so nice is the waking-up three hours later to start a three-day hike. Also the weather gods aren’t feeling that well either. While we are keep on climbing, ice-cold raindrops patter around us. You can imagine are happiness upon arrival at the trekking hut. The doorless wooden hut offers cover against wind and rain, but it’s not really convenient to spend a cold night. Luckily we only need to spend 1 night on a wooden bench. Thanks to Czech fellow-hikers we get the wood fire burning. Now, we can at least dry our clothes and warm up a bit.
Karakol: Ala-köl wandeling / hike
Karakol: Ala-köl wandeling / hike
Karakol: Ala-köl: trekkershut / trekking hut
Karakol: Ala-köl: slaapwel / good night
Een verkwikkende nachtrust beleven we niet. Bij het eerste ochtendgloren poken we nog eens het vuur op, zodat we met warme voetjes aan onze tweede dag kunnen beginnen. Om zes uur snuiven we de koude berglucht op en bestrijden onmiddellijk de steile helling. Na twee uur klimmen, komen we bij het gletsjermeer Ala-köl, waar we ontbijten om even op adem te komen en nog wat kracht op te doen voor de volgende inspanning. We moeten namelijk nog een 400 meter stijgen tussen de rotsen. En neem het van ons aan dat dat op 3.500 niet van de poes is. Gestaag overwinnen we de hoogtemeters en passeren we onze hoogste bergpas te voet op 3.860 meter.
It’s not really a refreshing sleep. At the break of day, we poke up the fire so we can start our second day with warm feet. At six o’clock we sniff up the cold mountain air and immediately start tackling the steep mountain. After two hours of climbing we reach the glacier lake of Ala-köl, where we take breakfast to catch our breath and regain strength for the next effort. We still have to go up some 400 m on rocks. And believe us when we say that it’s quite some hard work to do so at 3,500 metres. Steadily we conquer the altimeters and pass our highest mountain pass on foot at 3,860 metres.
Karakol: Ala-köl wandeling / hike
Karakol: Ala-köl meer / lake
Karakol: Ala-köl meer / lake
Karakol: Ala-köl pas(s) 3.860 meter
De weg naar beneden is iets moeilijker te vinden. We laten ons dan maar tussen het steengruis naar beneden glijden. Als we enkele honderden meters lager terugkijken op onze afdaling beseffen we dat deze onderneming niet zonder (lawine)gevaar was. Maar als je jong bent, sta je daar niet bij stil, hé. De rest van de wandeling gaat rustig bergaf op de bergweiden en eindigt in een warmwaterbron van bijna 50°C. Verkwikkend is hier in ieder geval de juiste term. We voelen ons als nieuw en dag drie trekken we door de vallei opnieuw richting Karakol.
The way downhill seems to be hard to find. So we slide down on the debris. When looking back on our descent when we are a couple of hundred metres lower, we realize that our venture wasn’t without (avalanche) danger. But when you’re young, you don’t think of that, right! The rest of the hike goes steadily downwards amongst the mountain meadows and ends in a hotpool of almost 50°C. Afterwards we feel as new and day three we hike through the valley towards Karakol.
Karakol: Ala-köl : afdaling / descent
Karakol: Ala-köl wandeling / hike
Karakol: Ala-köl wandeling / hike
Blijkbaar heeft de trektocht meer van ons gevergd dan we dachten. Op zaterdag beleven we een “off-day”. Maar tegen de avond zijn we weer topfit om ons voor de tv te nestelen om onze Duivels naar de halve finale te schreeuwen.
Nu dat niet lukt, is de enige gelukkige ons budget. Wij hoeven niet meer op hotel om wedstrijden te zien ;-). Wij geven de Kirgiziërs de schuld van alles en willen dan ook onmiddellijk het land verlaten. Op zondag sturen we onze wagen een laatste keer oostwaarts. We nemen onze laatste bergpas. Nadat we de 2.500 meter over zijn, verslechtert het grindpad zienderogen en begint meer op een bergbeek te lijken. Maar nu we de nodige reparaties aan ons karretje hebben uitgevoerd, kan ons niets meer over komen… In de namiddag bereiken we de Kirgizische grens. Vlug een stempeltje in ons paspoort en we verlaten dit overweldigend mooire bergland.
Apparently, the hike was more demanding than we thought. Saturday is an “off-day”. But in the evening we are all fit again to nestle down in front of the TV to scream our Red Devils to the semi-finals.
While this doesn’t work, the only happy one around is our budget. We don’t have to look for hotels anymore to watch games ;-). We blame the Kyrgyz and so we want to leave the country as fast as we can. On Sunday we steer our car eastwards for the last time. We cross our last mountain pass. After passing 2,500 metres the gravel road deteriorates visibly and starts to look more like a mountain creek. But now that we have had the necessary repairs to our car, nothing bad can happen anymore… In the afternoon we reach the Kyrgyz border. The officer quickly puts an exit stamp in our passports and we leave this overwhelmingly beautiful country.
jlgoeast 